Alphabet...Parallel โลกสุดเกรียนของนายอักษร

ผมเปิดประตูรั้วบ้านแล้วเดินออกมาพร้อมกับสะพายกระเป๋าที่มีตราโรงเรียนเป็นเอกลักษณ์อยู่ด้านหน้า วันนี้เป็นเช้าวันแรกของการเปิดเทอมใหม่ทั้งที่1ปีที่ผ่านมาผมยังเป็นแค่นักเรียนม.ต้นอยู่เลย แต่เวลากลับเร็วจนหน้าตกใจ เพราะอย่างงั้นแล้วช่วงม.ปลายเองก็คงจะไม่ต่างกันพอจบม.ปลายแล้วก็จะเข้าสู่ช่วงสอบเข้ามหาลัยและจะไม่มีโอกาสได้ใช้ชีวิตแบบธรรมดาเหมือนกับทุกๆวันนี้แล้ว...ดังนั้นช่วงม.ปลายนี้แหละผมจะใช้ชีวิตให้คุ้มค่าที่สุดเอง!
"บี..ทำอะไรของนาย"
เอส่งสายตาอย่างเหนื่อยใจ
"อ่าว เอ มาตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย"
"ตั้งแต่เริ่มบรรทัดแรกแล้ว นี่นายกำลังพูดอยู่กับใคร?"
"จะกับใครเล่า ก็คนอ่านไง นิยายมันก็ต้องเริ่มจากการบรรยายของตัวละครเอกอย่างฉัน แล้วจากนั้นก็จะดำเนินโดนมีฉันพระเอก..."
"ใครไปกำหนดให้นายเป็นพระเอกตอนไหนกัน!แถมยังบรรยายตามใจชอบโดยไม่ถามคนแต่งอีก เดี่ยวก็ไม่มีคนมาอ่านหรอก"
"ชังหัวคนแต่งมันดิ ไอ้คนที่เอาแต่วันๆนั้งเล่นคอมทุก24ชั่วโมงนั่น ถึงยังไงนิยายเรื่องนี้ก็ไม่มีใครมานั้งอ่านกันหรอก"
"พึงจะเริ่มเรื่องเองน่ะ!อย่ามาทำให้เสียกำลังใจคนแต่งดิ!"
"บี!!เอ!!!ได้ยินว่าวันนี้มีคนดูพวกเราออกโลงด้วยหรอ!!"
ซีวิ่งเข้ามาร่วมด้วยความปลื้มปิติ แล้วเข้าไปกอดทั้งคู่
"ซีอย่าพุ่งกระโจนเข้ามาแบบนี้สิ มันเจ็บน่ะ"
เอพูดหันไปหาซีแต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่ได้สนใจแต่กำลังเข้าโลกแห่งความสุขพร้อมกับบีไปซะแล้ว
"ใช่แล้วซี ไม่ใช่แค่ออกโลงเท่านั้นน่ะ แถมยังได้รับบทพระเอกอีกด้วย!!!"
"เย้!!!! ไม่ได้เป็นตัวประกอบแล้ว"
"แล้วฉัน...ด้วยไหม?"
แล้วก็มีเข้ามาเพิ่มอีกคนพร้อมคำพูดที่ดูเรียบๆและใบหน้าซึ่งไร้อารมณ์แต่ถึงอย่างงั้นก็รับรู้ว่าเขากำลังดีใจเช่นกัน
"แม้แต่ดีเองก็ดีใจด้วยงั้นหรือ?"
"ฮ่าๆๆแน่นอนอยู่แล้วทั้งพวกนาย3คนและฉันได้กลายเป็นพระเอกของเรื่องแน่นอน"
"เย้!!!!!!ในที่สุดพวกเราก็จะกลายเป็นคนดังแล้ว!!!"
ทั้ง บี ซี ดี กระโดดดีใจกันอย่างกับเล่นกระโดดไปมาเหมือนกับเล่นกระโดดเชือกแต่แค่ไม่มีเชือกเท่านั้นเอง ส่วนเอก็ยืนอยู่ห่างๆ
"จะดังหรือปล่าวก็ไม่รู้หรอกน่ะ..ยังไงพวกเราก็เป็นตัวละครเอกกันตามที่คนแต่งกำหนดไว้อยู่แล้วจะดีใจก็ไม่แปลกอะไรหรอก แต่ถ้าไม่มีคนเข้ามาอ่านแล้วมันจะดังได้ไง?"
"เอ่?"
"แล้วยิ่งไม่มีคนอ่านก็อาจจะถูกตัดจบเลยก็ได้..."
"......"
เพราะคำพูดของเอเลยทำให้ไอ้พวกที่กระโดดโลดเต้นไปมากลายเป็นไอ้หมาหัวเน่าชั่วพริบตา
"เฮ้ย!!!อย่ามาล้อเล่นน่ะ ตูพึงจะออกตัวแค่แปปเดียวยังไม่ได้เริ่มเรื่องอะไรเลยจะตัดจบกันหน้าดานๆแบบนี้เลยหรือ!!!ตูไม่ยอม!!!!"
"พึงจะออกมาแค่ไม่กี่วิเองน่ะ...ทำไมคนแต่งถึงทำกันแบบนี้...."
ซีก้มล้มลงกับพื้น น้ำตาซึมเป็นน้ำตก
"โอม...โอม..ขอให้คนแต่งท้องเสียเป็นริดสีดวงกินไม่ได้นอนไม่หลับตับไตไส้พังอาหารไม่ย้อยมีกรดในกระเพาะปวดฟันมีขี้รังแคเต็มศรีษะถ่ายอุจจาระไม่ออกความดันโลหิตสูง..."
"ดี!!เดี่ยวคนแต่งก็ตายกันพอดี!!!!"
เอรีบเข้าไปหยุดดีที่กำลังจะตอกตะปูใส่ตุ๊กตาฟางสาปแช่ง
  แล้วแบบนี้จะมีใครมาอ่านกันเนี่ย...เฮ้อ